Ολυμπιακά Νοσοκομεία

Το στοίχημα που κερδίσαμε

Του Αθανάσιου Γιαννόπουλου
Υφυπουργού Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης

Όταν προ τεσσάρων μηνών άρχισα να επισκέπτομαι τα εργοτάξια των Ολυμπιακών νοσοκομείων, με τρόμαξε η εγκατάλειψη. Ο χρόνος όμως, ήταν δεδομένος και τα λόγια περιττά. Και ο φόβος σε αυτές τις περιπτώσεις σε βγάζει από τη γραμμή πλεύσης. Δεν υπήρχαν «εάν» «θα δούμε» και «ίσως». Στον στόχο που είχε τεθεί, μόνο το ρήμα «πρέπει» είχε θέση. Το στοίχημα έπρεπε να το κερδίσουμε. Και με όπλα την πίστη στην Ολυμπιακή Ιδέα και το ελληνικό φιλότιμο όλων των εμπλεκομένων υπηρεσιών, ξεκίνησα. Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, από εργοτάξιο σε εργοτάξιο. Συναντούσα τους φορείς, τους εκπροσώπους των εταιρειών που είχαν αναλάβει το έργο και όλοι μαζί σε συζήτηση «στρογγυλής τραπέζης» λύναμε επί τόπου τα προβλήματα. Και εκεί που όλα έδειχναν ότι χάνουμε το τρένο, ξαφνικά ήρθαν τα πάνω κάτω. Η μάλλον τα κάτω – επάνω. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, συγκινητικό θα έλεγα, να βλέπεις τα έρημα γιαπιά να ζωντανεύουν, να εμφανίζονται τα συνεργεία που είχαν χαθεί, να κινητοποιούνται οι πάντες για το ποθητό αποτέλεσμα.

Οι συνεχείς συσκέψεις με τον υπουργό, μου έδιναν τη δυνατότητα της γρήγορης παρέμβασης και των άμεσων αποφάσεων.

Εδώ πρέπει να τονισθεί ότι με παρέμβαση του υπουργού κ. Νικήτα Κακλαμάνη επείσθη ο πρωθυπουργός για να διατεθούν τα 60 εκ. ευρώ που χρειάζονταν να δοθούν στις εργοληπτικές εταιρείες για να τελειώσουν τα έργα. Δει δη χρημάτων? Κάτι που δεν είχε προβλεφθεί από τους προηγούμενους. Αν δεν ήταν αυτό σοβαρή παράλειψη, τότε τι ήταν;

Έτσι λοιπόν, την απελπισία των πρώτων ημερών, τη διαδέχτηκε η ελπίδα για την επίτευξη του στόχου. Τα «τήδε κακείσαι» οικοδομικά υλικά άρχισαν να παίρνουν μορφή, τα συνεργεία δούλευαν σε ρυθμούς ολυμπιακούς, οι εργαζόμενοι και όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς είχαν μπει στην τελική ευθεία αυτού του πανεθνικού αγώνα ταχύτητας αλλά και αντοχής.

Από μέρα σε μέρα τα «επείγοντα» του Λαϊκού, η αιμοδοσία η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, το ΚΑΤ, ο Ευαγγελισμός, το Γενικό Κρατικό Αθηνών και το Νικαίας, το Σισμανόγλειο και το Τζάνειο, το νοσοκομείο Βόλου, ο Άγιος Παύλος Θεσσαλονίκης, έπαιρναν μορφή ολυμπιακή.

Δεν λέω ότι οι δυσκολίες παραμερίσθηκαν ως δια μαγείας. Υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν, αλλά εδώ καταφέραμε να τις ξεπερνάμε με άμεση επέμβαση και συνεννόηση. Ίσως αυτό ήταν τελικά και η λύση. Και η συνεργασία που είδα. Οι Έλληνες, οι εργαζόμενοι, οι φορείς, συνεργάστηκαν για το γενικό καλό. Είδα το άτομο να τρέχει πάνω από τις δυνάμεις του, για το σύνολο, για το καλό της Ελλάδας.

Δεν αμφισβητώ ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε ξεκινήσει πολλά από τα έργα που σήμερα παραδίδουμε. Αυτό έχει σημασία; Η πολιτική έχει συνέχεια, εμείς συναντήσαμε γιαπιά εγκαταλελειμμένα, τα έργα δεν θέλουν μόνον αρχή, θέλουν και κάποιο αίσιο τέλος. Πιστεύετε εσείς ότι αν δεν αναλάμβανε η Νέα Δημοκρατία δεν θα είχαμε προβλήματα; Ας μη το συζητάμε. Διότι τελικά εάν δεν «σηκώναμε τα μανίκια», εάν δεν γινόμαστε δρομείς, τα ολυμπιακά νοσοκομεία θα είχαν τελειώσει μεν, αλλά μόνο στα …χαρτιά. Άλλωστε όταν η εικόνα μιλάει μόνη της, δεν χρειάζεται καν τον πολιτικό λόγο. Μερικές φορές το αποτέλεσμα και η ικανοποίηση κάνουν τα λόγια περιττά.

Εμείς λοιπόν, το στοίχημα από την πλευρά μας το κερδίσαμε. Τα νοσοκομεία «έκοψαν» και κόβουν το νήμα. Δεν απομένει παρά να το κόψουν πρώτοι και οι αθλητές μας.